Geboorteverhaal

Op vrijdag 15 november beviel ik thuis van ons tweede kindje en onze eerste zoon. Net zoals vorige keer, scheen nu ook de volle maan. Tijdens de zwangerschap van onze dochter 1 jaar eerder, liep ik wat verloren in de zoektocht naar de ideale bevalling, de perfecte ruimte en de juiste omkadering. Ik werd heen en weer geslingerd tussen een medische omgeving, een geboortehuis en een thuisbevalling. Ik kon geen beslissing nemen. Zodra het zover was blokkeerde dan ook alles en voelde ik me heel erg verloren. Daarom vond ik het nu zo belangrijk om het deze keer anders te doen en me met de juiste vrouwen te laten omringen. En of dat gelukt is!

Ik wist dat ik het liefst van al zo vrij en natuurlijk mogelijk wilde bevallen. Tijdens mijn eerste

bevalling leerde ik dat medische interventies, wisselend personeel of een omgeving met

tijdsdruk het natuurlijke proces voor mij zouden tegenwerken.

Na een eerste consult bij de vroedvrouw van Geboren in de Kempen en vele huisbezoekjes

later, keek ik heel erg uit naar de bevalling. Ze zorgde ervoor dat ik knopen doorhakte en bij

mijn keuzes bleef. Ik wou graag thuis bevallen.

Omdat dat de eerste keer erg hielp, gingen we ook nu een bad zetten maar ik wist nog niet

zeker óf ik het zou gebruiken. Ik werkte ook erg hard aan de juiste sfeer creëren thuis en die

in onze relatie. Ik had het gevoel goed voorbereid te zijn deze keer. Enkel de pijn die zou

komen tijdens de geboorte schrikte me erg af.

Eerlijk gezegd vond ik het nog steeds erg pijnlijk, maar het herstel leek duizend keer vlotter

te gaan dan de eerste keer. Ik ben er zeker van dat de hele voorbereiding, de context thuis

en de hands-off begeleiding tijdens de bevalling ervoor zorgden dat we zo’n mooie eerste

weken mochten beleven.

Op de uitgerekende datum ging ik aan de monitor. Er was nog niet veel beweging. Het

ziekenhuis stuurde aan op een inleiding. Met m’n vorige bevalling in het achterhoofd

triggerde die suggestie me heel erg. Ik contacteerde de vroedvrouw die me telefonisch door

de paniek loodste, uitlegde wat de normale gang van zaken was en waar ik gerust in mijn

kracht mocht gaan staan.

De dag nadien bracht de vroedvrouw me kruiden voor een voetbad en kwam ze checken hoe

het met me ging.

Een paar dagen later was het zover. Ik voelde beweging maar nog niets “serieus” genoeg om

over weeën te spreken. Alles stond klaar. Ik draaide wasjes en plooide ze weer op om zeker

alles aan kant te hebben wanneer het zover zou zijn. We vulden de koelkast en aten alles

weer op, steeds ervan uitgaande dat hij nu echt wel zou gaan komen.

We spraken af dat onze dochter bij mijn ouders zou gaan logeren. Die rust en stilte in huis

bleek ik nodig te hebben om volledig te kunnen focussen op de komst van onze zoon.

De ochtend daarop kwam de vroedvrouw opnieuw kijken hoe het met me ging, ze stelde

voor om mijn voeten te masseren. Ze raadde me aan om ook accupunctuur te proberen om

de arbeid op gang te brengen. Het voelde een beetje dubbel omdat ik de natuur zoveel

mogelijk haar gangetje wou laten gaan, maar ik vertrouwde haar advies om het wel te doen.

Mijn vriend en ik reden er een heel eind voor. Onderweg terug naar huis startten de eerste

weeën.

Het had gewerkt! We misten van alle spanning een afslag en kwamen in een lange file

terecht. De acupuncturist raadde me aan om me goed te hydrateren en ‘s avonds nog een

lange wandeling te maken.

Mijn vriend en ik reden er een heel eind voor. Onderweg terug naar huis startten de eerste

weeën.

Het had gewerkt! We misten van alle spanning een afslag en kwamen in een lange file

terecht. De acupuncturist raadde me aan om me goed te hydrateren en ‘s avonds nog een

lange wandeling te maken.

Toen we bijna thuis waren, stopten we daarom aan de supermarkt voor sportdrank. Op de

parking daar voelde ik dat mijn lichaam zich helemaal aan het preppen was. Ik raakte steeds

meer in mezelf gekeerd en wou de drukke supermarkt echt niet meer in.

Thuis aangekomen at ik nog iets, maakten we een avondwandeling met tussenpozen om

contracties op te vangen en gingen we naar bed.

De weeën begonnen niet veel later intenser op te komen. Liggen in bed lukte me niet meer.

Ik legde me gestut door kussens op de grond naast het bed. Mijn vriend kneep in mijn hand

bij elke contractie en dommelde ertussen steeds weer in.

Ik begon de weeën te tracken in een app omstreeks 22u. Om middernacht lukte het me niet

meer om de app erbij te nemen. Ik belde de vroedvrouw op.

We besloten nog een paar uur te wachten voor ze zou komen. Mijn vriend zette intussen

alles beneden klaar, het bad, kaarsen, de kamertemperatuur omhoog… ik bleef nog even

boven.

Om 4u belde ik de vroedvrouw opnieuw op. Niet veel later stond ze hier. Ik had ondertussen

erg veel pijn en wist niet meer hoe het weg te ademen. Haar hulp was heel erg welkom.

Ze begeleidde me in mijn ademhaling en zorgde ervoor dat ik telkens weer tot rust kwam

tussen de weeën door. Ze stelde mijn vriend kort (en kordaat) gerust telkens wanneer hij

wou praten of actie wou ondernemen. De zachtheid in haar stem zorgde voor een nieuwe

sfeer in huis die ik heel erg kon gebruiken. Dat was een kantelpunt.

Ik wou graag in bad, de vroedvrouw stelde voor om eerst onder de douche te gaan. Wat een

goed idee was dat! Het warme water op mijn rug in combinatie met de bewegingsvrijheid

onder de douche, voelden als een welkome verlichting. Na de douche voelde ik me heel erg

moe. Ergens tussen de badkamer en de weg naar beneden zei ik dat ik graag wou liggen. Het

was een heel bijzonder moment. De vroedvrouw haalde er een matje bij en ik liet me

indommelen op de overloop

Telkens er een wee opkwam gaf de vroedvrouw een tegendruk op mijn kuiten. Mijn vriend

was intussen in de kamer ernaast in slaap gevallen. Ook al bewoog er fysiek zichtbaar niet

zoveel, was dit uurtje naar mijn gevoel heel erg nodig.

Wanneer we weer beneden waren ging ik verder op de bal om de weeën opvangen. Ik was

ondertussen al wel wat uurtjes bezig en keek uit naar het einde.

Het hele idee om me over te geven aan de pijn was iets waar ik tijdens de zwangerschap erg

mee bezig was. Op de één of andere manier keek ik er naar uit om de pijn op te vangen en

de kracht daarvan te voelen, maar dat lukte me niet zoals ik het hoopte te kunnen.

Op een bepaald moment hing ik over de bal heen. De vroedvrouw masseerde nog steeds de

pijn weg en nam de rebozodoek erbij. Ik begon wat te zeuren waarop de tweede

vroedvrouw mijn hand zacht vastnam en iets liefs suste. Die zachtheid had ik even nodig. Het

raakte iets in mij.

Uiteindelijk raakte ik in het bevalbad. De temperatuur van het water deed me goed. Omdat

het water niet superdiep was probeerde ik een aantal houdingen uit om me even helemaal

onder te dompelen. Onder water voelde ik persdrang. Ik duwde 1 of 2 keer, waarop mijn

water brak. Het was niet helder. De vroedvrouw vroeg me of ik ‘gepusht’ had. Ik was te

verbouwereerd om juist te antwoorden. Achter mij brachten de beide vroedvrouwen van

alles in gereedheid.

Ik vroeg of de kleur van het water niet helder hoorde te zijn. De vroedvrouw beaamde dat

dit meconium uit het vruchtwater was en hielp me uit het bad. Ik zag de baarkruk klaar staan

in het midden van de kamer. Niet waar ik me op voorbereid had, maar alles was goed om de

baby te laten komen.

Op de baarkruk, met mijn vriend achter me, wist ik dat het einde in zicht was. De instructies

van de vroedvrouwen loodsten me door de laatste loodjes heen en zorgden ervoor dat ons

kindje veilig en gezond geboren werd. Hij kroop meteen naar de borst om te drinken. Zodra

ook de placenta was meegekomen, verhuisden we naar de zetel waar we een uurtje bleven

bekomen.

Nadat ik me gedoucht had, wachtte mijn partner me op in bed met ons zoontje in zijn

armen.

Wat een luxe om in je eigen bed, opgemaakt door 3 fantastische vroedvrouwen, te kunnen

kruipen na je bevalling! Ik krijg opnieuw tranen in mijn ogen als ik aan dat moment

terugdenk. Ik voelde me echt heel gedragen toen.

Ook de dagen en weken na de geboorte, zorgden de bezoekjes van de vroedvrouw ervoor

dat ik me op elk moment gedragen voelde. Ze wist perfect de juiste knoppen in te drukken

toen dat nodig was in de voorbereiding naar de bevalling én me erna helemaal gerust te

stellen en het vertrouwen te geven dat alles goed is zoals het is. Dat zorgde voor een

ongelooflijke rust in huis die we tot nu voelen.

Foto: Stephanie Cabrera